Kedinin fare ile oynadığı gibi oynamak

Evet bu deyimi çok kez duydum, çok kez söyledim ama gerçeğini ilk kez gördüm. Salı günü havanın güzelliği ve tatil sebebi ile baba-kız bahçemize gittik. Sonbaharın renklerini görmeye. Ama öyle bir şeye şahit oldum ki rengi falan unuttum ona odaklandım. Bir çoğunuz bizim komşu kedi Salo'yu tanıyorsunuz. Tanımayanlar için kısa özet :

Salo, bizim yanımızdaki evde yaşamakta  olup, biz bahçemize girer girmez soluğu bizim tarafta alan; dilsiz, arsız, yılışık, şımarık, pervasız , bir o kadar da yakışıklı bir kedi. 

Sanki kendi şezlongu.. Töbe yarabbim..Bi "oturabilir miyim" diye sormak yok. Hatta siz oturuyorsanız bir anda tepenizde Salo'yu görebilirsiniz.

İşte bu niteliklere sahip olan Salo bey, bize belgesel tadında, Tom ve Jerry kıvamında  bir gösteri sundu. Kedisi olanlar belki bu duruma çok kez şahit olmuştur ama ben ilk kez gördüm. Beyefendi minicik bir tarla faresi buldu. Yaklaşık kırk beş dakika aynı tempoda onunla oynadı. Fare kaçtı, bu buldu aynı noktaya getirdi. Zavallı fareciğe bir pati darbesi, top gibi ordan oraya fırlattı hayvanı. Ve en sonunda fare mi öldü yoksa Salo oyundan mı sıkıldı bilmiyorum. Yalamadan yuttu. Gerçekten yalamadan yuttu. Bir , iki, üç ve dördüncüde fare midesindeydi. Şimdi midesi bulananlar   olabilir, benim de midem bulandı. Amaaa araştırmacı blogger kimliğimi bir yana atamazdım. Her bir aşamayı adım adım izleyip, fotoğrafladım. İstemeyen bakmasın tabii , ben o kadar heyecanla fotoğrafladım, paylaşmasam olmaz. 

İşte böyle, kurallar belli. Sonunda kedi fareyi yiyecek. Doğal, içgüdüsel bir avlanma hikayesi. Fareyi kurtarsaydın diyenler olabilir. Denemedim sanmayın. Bu kedi başka kedi, söz dinlemiyor. Kovalasanız kaçmıyor. Kafasına gazete ile vuruyorum, gazetenin altına saklanıp şaklabanlık yapıyor. Dilsiz olduğu kesin ama bazen android olduğundan da şüphelenmiyor değilim. Yani fareyi elinden alamadım anlayacağınız.