Benden şeyler

Bir tembellik, bir miskinlik ki gene, sormayın gitsin. Şu an aklıma geldi bak, yoksa yine dolunay mı ? Hemen bakmalıyım. Dolunay değil ama yeni aymış. Nazik ruhum yeni aylarda da hassas mı oluyor yoksa. ? Her ne sebepten ise bu durum, hiç hoş değil. Hava değişimi etkiledi belki de . Geçen hafta İstanbul'da idim. Oradan da Çınarcık'a geçtim. O güzel havalardan sonra Ankara havası çarptı belkide . Hangi sebeptense umarım bir an önce beni terk eder bu hal.

Mutlu bir gece için, mutluluk paylaşmaya gittim İstanbul'a. Sevdiklerimle bir arada, Tarabya sırtlarında güzel bir gece yaşadım. Arzu'muzu evlendirdik Soner'le. Açık havada ki düğüne bir ara  yağmur eşlik etti. Ama bu durum , pistteki mutlu çiftleri, arkadaşlarını ve beni etkilemedi. O gecenin anısına hepimiz şakır şakır yağan yağmurun altında dans ettik. Canım Arzum, ne makyajının akmasına, ne de gelinliğinin ıslanmasına aldırdı.  Ve anılarımızın unutulmazlarına bir tane daha ekledik böylece. Ailemi çok seviyorum. Hep mutlu ol Arzum.

Bir akşam yemeğine güneşin batışı ve uzaklarda denizin hüzünlü manzarası eşlik etti. Gün batımları neden hüzünlüdür ? Yoksa benim içimde mi hüzün ?

Üç kafadar, güzel bir sohbetle, bu manzarada yemeğimizi tamamladık. Kahvemi ise bu romantik ortamda, gaz lambası eşliğinde yudumlamak ayrı bir keyif verebilirdi belki ama ben o keyfi bir süredir hissedemiyorum. Beş aydır içtiğim kahveler asla eski keyfinde değil. Hiçbir şey eski keyfinde değil. Hayata bir yerinden tutunmak zorunluluğuna kendimi teslim etmesem, koyvereceğim gidecek her şeyi. Ama ayakta kalmam gerek.

Kahvede içilince sahile doğru uzanıp, deniz havası alma, denizle kucaklaşma zamanıdır dedim. İndik sahile. Sahil  kalabalık, sahil mutlu, sahil heyecanlı, sahil sportif,sahil neşeli. Çimlerin üzeri dolu. Sahildeki çay bahçesi dolu. Gökyüzünü dilek fenerleri aydınlatıyor. Cıvıl cıvıl. Hayat hep bayram olsa....

Bu da benim dilek fenerim. Kaybolana kadar izleyemedim ama bir hayli yol kat etti.  Fenerciye dedim ki :

" çok yükseldi, herhalde dileğim kabul olacak "

Cevap aynen şöyle oldu.

"Yok abla , hepsi böyle havalanıyor"

"Sen sen ol moral bozma. İnsan şakacıktan da olsa, evet ablacım kesinlikle dileğin kabul olacak deyiverir " dedim fenerciye. Umarım kabul olur.

Sahil yolunu bitirince Bağdat caddesine yöneldik. Karıştık kalabalığın arasına, konvoya. Onlar yürüdü, biz yürüdük. Yürüye yürüye evimize geldik.

Kimden ikikumtanesi

Ve pazartesi sabahı hızlı feribotla ayrıldım İstanbul'dan. Yol nereye mi gitti. ? Çınarcık'a. Anlatırım bir ara orada yaşadıklarımı da. 

İnsanın ailesi, akrabaları  ile geçirdiği, sevdikleri ile geçirdiği günler az bir zaman dilimi bile  olsa, doyurucu ve mutluluk verici oluyor. Hayatın kısa olduğunu herkes söyler, söyler ama ben idrak etmemişim sanırım. Annem vefat edince anladım ben. Hayat gerçekten çok kısa. O günden beri de yaşama bakış açım daha bir değişti. Yaşadığım her anı sanki daha bir bilinçli yaşar oldum. O yüzden akrabalarımla geçirdiğim bu kısa zaman dilimini de kıymetini bilerek yaşayabildim.  Her şeyi ince eleyip sık dokumanın hiç bir faydası olmadığını da anladım. Her şey olacağına varıyor. Yüreğin yarası her daim kanıyor. Ama elden hiç bir şey gelmiyor. Ne zor.  Dedim ya, ayakta kalmak zorundayım. İçimdeki tüm acılar, özlemlerle beraber, diyorum ki;

Gelsin, hayat bildiği gibi gelsin

İşimiz bu,

YAŞAMAK