Benden şeyler

Hazır mısınız ? Yarın gece sahura kalkılacak. Aman Allah'ım zaman ne çabuk geçiyor, yine oruçsal hallerim postları hazırlayacağım demek. Yandınız. Acıktım da acıktım diye tutturur sürekli yemekten bahsederim artık. Eee, gülü seven dikenine katlanır. Çok mütevaziyimdir.!

Yine yeniden ramazana , o huzur dolu iftar saatlerine kavuşmak güzel. Güzel ama eksik. "Ahh, nerde o eski ramazanlar" derken bile gözlerim şıpırdamaya başladı. Ailede artık sadece ben oruç tutabiliyorum. O da sağlığımın el verdiği süre kadar. Midem uzun süre tutmama izin vermemişti geçen yıl. Bakalım bu yıl ne kadar tutabileceğim. Gözlerimi şıpırdatan eski ramazanlardan söz edeyim mi biraz size. Direkler arasından bahsetmeyeceğim elbette.  Anacığımın sağ olduğu, geceleri kalkıp bize sahur hazırlayıp bizi uyandırdığı, hazır sofraya konduğumuz, uykulu gözlerle oturup ailece sahur yaptığımız yıllardan söz edeyim. Ramazandan bir kaç gün önce babama ; kahvaltılık al, et al diye tembihlediği, babamın da harfiyen uyup, listeyi tamamlayıp akşam eli kolu dolu eve  geldiği yıllardan söz edeyim. Bu sabah aynı sözleri ben söyledim babama. "Et al babacığım etimiz yok, malum yarın oruç başlıyor" dedim. Eminim o da o günlere gidiyor duygusal olarak böyle zamanlarda. Ama biz annem gittiğinden beri birbirimize pek çaktırmıyoruz duygularımızı. Geçen gün arabada kabristanın oradan geçerken bir şeyden bahsediyordum, "annem olsa şöyle derdi " dedim. Babam o anda " annem dedin yüreğimi acıttın " dedi sadece. İkimizde sessiz sessiz gözyaşı döktük.

Çalıştığım yıllarda , acele acele iftara yetişmeye çalışır, son dakikalarda evde olurduk babamla. Geldiğimizde şahane, mükemmel, harika, muhteşem bir sofra bizi bekliyor olurdu fi'li tarihlerde. Mutlulukla otururduk o güzelim sofralara. Hepimiz oruç, hepimiz huşu içinde. Son son annem zorlanmaya başlamıştı hazırlamakta. Bir gün geldiğimizde kapı açıktı , annem sandalyede oturmuş bekliyordu bizi sofra yine hazırdı ama çok yorgundu. O günden sonra da sofra hazırlamak, yemek yapmak gibi işler tamamen bana kaldı. Birden elini çekti bu işten. Annem zaten oruç tutamıyordu artık, sonra babamda tutamaz oldu. Sofraların düzeni bozuldu. O ihtişam hafifledi, sadeleşti, sıradanlaştı.. Tat tuz azaldı. Onun gidişiyle de tamamen tatsızlaştı hayat.

Şimdi yarın gece saat 3'de ben tek başıma yakacağım ışığı. Bir domates, biraz peynir ekmeği zorla yiyeceğim. Sonra da reflüm azmasın diye bildiğim bütün duaları okuyup uyuyacağım. Ajitasyon yapar gibi oldu satırlar ama sadece hayatın gerçek yüzü. İnsan yalnızlığını da sevebilmeli. Bu satırlar zamanla yerini daha neşeli oruçsal hallerim ,benden şeyler yazılarına bırakacaktır.

Ve, bu vesile ile hepinize; bol ibadetli, bol bereketli, bol sevaplı,  hayırlı ramazanlar dilerim. Ailenizle yaşadığınız her dakikayı bayram sayın.

                                                                                                                                  26.06.2014,Ankara