Benim kahvelerim

Kahveyi annemle sevdim ben. İlk kahvemi de onunla içtim. Her öğlen dinlenirdi annem. Uyumasa da yatağına uzanır bir saat kadar yatardı. Zorunluluktu bu onun için. Kalkar kalkmaz da ilk iş mutfağa gider, kendine bir kahve yapar, camın önüne oturur, keyifle kahvesini yudumlardı. Sigara tiryakisi değildi ama bazen bir tane de sigara yakardı yanına. Çok şükür ki yıllarca birlikte kahveler içip, muhabbetler yaptık cam önünde.  Böyle böyle kahve tiryakisi oldum. Öyle keyifle içerdi ki kahveyi , tadını ala ala, o zevki de kapmıştım ondan. Bende keyifle içmeye başladım. Annem öldükten sonra kahveden keyif almaz oldum. Sebebini bir türlü çözemedim. Bu kadar sevdiğim keyifle içtiğim kahveyi şimdi neden aramaz olmuştum ? Belki de, onsuz kahvenin tadı da kalmamıştı, çok şeyin kalmadığı gibi. Annem gideli yaklaşık iki yıl oluyor. Biraz biraz kahveyle eski muhabbetime dönmeye başladım. Alışamıyorum ama yokluğunu kabullenmeyi yavaş yavaş öğreniyorum belki de.

Bu ağır mevzudan koparsak biraz. Kahve içmek ayı bir ritüeldir çok zaman benim için. Tad alsam da almasam da, özenle hazırlarım. Hem ortamı hem kahveyi.

Bahçemizde içilen kahveler birazcık daha keyif veriyor sanki. Evde yalnız pek keyifli değil hala. O yüzdende bol bol bahçeli kahve fotoğrafı çekmişim. Bahçede de farklı yerlerde içmeyi seviyorum. Gazanyaları izleyerek içince fotoğrafta çekiliyor zaten hemen.

Mahalle esnaflarını her zaman sevmiş ve desteklemişimdir kendimce. Bakkaldan alabileceğim şeyleri marketten almam genelde. Sizlere de öneririm destekleyin onları. Ufakta olsa alışverişlerinizi aksatmayın. Bu gördüğünüz şirin köpek mahallemizdeki kuaförün köpeği. Kuaförümüz bakkalın hemen yanında.  Biz güzel bir sohbet eşliğinde dükkan önünde kahvemizi yudumlarken, bu tatlı yaratık Çakıl'da kahvenin güzelliğini yalanarak tasdik etti. Dükkan önüne bir sandalye atıp sohbet etmekte ayrı bir mahalle kültürü ve keyfidir, geçmişten gelen. Güzeldir, kaybolmamalı.

Denize karşı içtiğim kahvelerde keyifliydi bir zamanlar. Bu kahvede annemi hatırlayarak içtiğim bir kahvedir. Boş boş denize bakıp, anılara daldığım bir anda , anı ölümsüzleştirmek için çekilmiş bir fotoğraftı.

Denize karşı içerken, yanında buz gibi bir su ve lokumda varsa keyif iki katına çıkar. Bu fotoğrafta gördüğünüz üzere getirirken dökmüşüm kahveyi .

Fala inanma falsız kalma deyip şimdilerde en çok yaptığım, telefondan indirdiğim bir programa fincanımın fotoğrafını gönderip fal baktırmak. Bazen çıkıyor demedi demeyin .

Kahve, resim yaparken arkadaşlık ederse de keyifli olur benim için. Artık resim çalışmaya başlasam iyi olacak. Bu tembel hal nereye kadar devam edebilir ki. Yeter artık.

Abla , yeğen ikilisi ile gezmelerde tozmalarda içilen kahve ile yapılan sohbetler meşhur ve keyiflidir benim dünyamda. İyi ki varlar. Bu foto geçen yıl 13 Şubatta çekilmiş. Hava o gün 15 derece imiş ve dışarıda içmişiz kahveyi. "Güzel günler göreceğiz çocuklar , neşeli günler göreceğiz " dediği gibi Nazım Hikmet'in, demek ki Şubat ayında ılık, güneşli günler görebileceğiz çocuklar. 

Mutfağa güneş gelmişse, kitaplar eşliğinde yudumlamak gibisi var mı ? Onun keyfide bambaşka. Helede sonbaharsa, ev soğuksa , güneş seni ısıtıyorsa, aldığın keyfi fotoğraflarsın hemen böyle . Bakınca içim ısındı desem. Kitaplar ve kahveye bu iyi ki  varsın notu.

Doğrudur, 40 yıl hatırı vardır bir fincan kahvenin. Çünkü; keyifle bir sohbet paylaşmışsanız , o "an"ı birlikte yaşayabilmişseniz , kahve arkadaşınızla , 40 yıl sürer onun hatırı. 40 yıl hatırlı dostlarıma sevgiler.