Benden şeyler

Karlı bir Ankara sabahından günaydın. Günlerdir evin içinde kar, kar ,kar diye dolaşırken çok şükür bu sabah kucaklaştık karla. Uzaklardaki dağım olan, bembeyaz  Elmadağ'a bakıp keyif yapıyordum ki, bu sabah yakınıma düştü karlar. 

Kimine göre güzel, kimine göre pek de güzel değil elbette bu hava. İşe gidenler, yakıtı olmayanlar, giyecek botu olmayanlar, hastalar  memnun değildir. Bunu düşününce de biraz utanıyorum aldığım hazdan. Aslında çok uzun süredir kardan haz almayı da unutmuştum, biraz biraz bu yıl keyiflendim. Kar yağdığında ben eskiden, bir çocuk kadar mutlu olabiliyordum. Saatlerce cam önünden ayrılmadan içim kıpır kıpır izlerdim. Buna sebep annemle birlikte yaşadığımız bir karlı gündür. 

Çocukluk yıllarımda çok fazla kar yağardı. Oturduğumuz mahalle sıcacık, sevimli bir yerdi. Okulum eve çok yakın olduğu için karlara bata çıka yürüyerek giderdim. Evimiz giriş katıydı. Yola bakardı. İşte bir gece geç saatlerde, perdeleri açıp camın önüne kurulmuş, annemle birlikte sohbet ede ede bir şişe gazozu paylaşmış ve sokak lambasının ışığında lapa lapa, hatta kuşbaşı yağan karı izlemiştik. Çok lezizdi. Bugüne kadar geçen yıllarda kar yağdığında hep kendimi cam önünde buldum. O lezzeti hatırlattığı içindi belki de. 

Ben büyüdüm, annem yaşlandı. Annem kardan korkar oldu. Hastalanırsam nasıl hastaneye giderim gibi bir takıntı oluşturdu. O korktu, ben korktum. Kar yağdığında artık cama çıkmadığımı, hatta "eyvah kar yağıyor" dediğimi fark ettim. Ve korktuğu oldu, bir karlı Ocak günü hastaneye gitti annem, dönmemek üzere.

Anne ile kurulan bağ, ondan öğrenilenler, onunla yaşananlar çocukların hayatında mihenk taşları oluşturuyor işte böyle. Şimdilerde korkularımdan birazda olsa sıyrılmış olarak, pencere önünde yerimi alabiliyorum, çocukluğumun sokağında , annemle olmasa da, hatıralarla birlikte.

acıkır onlar, kar yağınca yiyecek bulamaz, ekmek verin