Bahçe günlüğü

Pazar gün sabah evde donmak üzereydim. Üşüyordum çok. Ruhumda üşüyordu o dakikalarda. ne yaptımsa ısınamadım. Gözümü dışarıdaki güneşe diktim. Isınmak  için evden çıkmalıyım dedim ve çıktım. Gerçekten de dışarısı içeriden sıcaktı. Sakin, sessiz, sadece kuş ve arı seslerinin, arada bir köpek havlamalarının olduğu bir yerde aldım soluğu. Bahçede yani. 

Bahçeye varır varmaz daldaki kuş selamladı bizi. Cik cik de cik.  Bizi diyorum çünkü evden yalnız çıktım ama oraya yalnız gitmedim. Yol arkadaşlarım vardı.

Önce bir bahçe turu yaptım  hemen. Sebzelere, çiçeklere bir göz gezdirdim. Biraz maydanoz topladım .

Sonra gözlerim tavşan kardeş bıcırığı aradı ,bulamadım. Genelde sebzelerin etrafında dolanıyor çünkü. Ama yoktu .Daha önceki gittiğimde fotosunu çekmiştim. Bakın tanıştırayım sizi.

İşte Bıcırık. Yan bahçe komşumuzun tavşanı. Tavşanı aldıkları gün biraz sevip, adını da bıcırık koymuşlar. Bir kaç saat sonra  tavşan kardeş tellerin altından bizim bahçeye kaçıvermiş. Komşucuğumda ardından bakakalmış. O gün bugündür bizim bahçede kendi kendine yaşıyor. Çimleri yiyor, arada kuşların suyundan içiyor, bazen domatesleri dişleyip bırakıyor. Bize de pek aldırmıyor, dolanıp duruyor ortalıkta. Ama sevmemize izin vermiyor. İşte bu pazar bıcırık yoktu ortalarda. Ateş  ise her zamanki yerinde yine bana bakıyordu, büyük havalarda.

Çiçekler artık son demlerini yaşıyorlar. Gazanyalar ve bir kaç sardunya ,petunya ve ateş çiçekleri hala hayatta çok şükür ve bahçeyi renklendiriyorlar. Soğuklar gelene kadar şanslılar, şanslıyız.

Kaçıncı gazanya fotoğrafını çektim acaba. Doyamıyorum ki, her baktığımda farklı güzel görünüyorlar gözüme. Ot, çiçek, böcek benim hayatımın bir parçası işte. Seviyorum işte. Oysaki ne çok huylanırdım çocukken otlardan falan. Şimdi de böcek alerjim var ama ne olursa olsun, seviyorum hepsini.

Bu sarı ikilinin adını iki kum tanesi koydum. Bu ismin hayatımda bu kadar yer edebileceğini düşünmemiştim blogu açarken. Yakında adımı da değiştirebilirim.
Sonbaharla birlikte bahçede yalnızlığa bürünmeye başladı bir çok şey gibi. Salıncak mesela, artık üzeri kapanıp kaldırılacağı günü bekliyor. Hüzünlü.

Fazla duygusalım ben. Ve aşırı sevecen. Eşyalara bile üzülebilen bir tipim. Balonda, saksılardaki otları ya da artık zamanı geçmeye başlayan çiçekleri bile sökemiyorum. İyice ölmeleri gerekiyor. Aramızda duygusal bir bağ var onlarla .Ne garibim.
Bu arada fotoğraf çekerken gölgeleri fark ettim. Sanki bu mevsimde gölgeler daha bir farklı geldi gözüme. Ya da saat itibari ile öyle idi. Çözemedim durumu ama gölgeleri sevdim.

Küçük ev burası. Adını ben koydum. Sol tarafta çimlerin üzerinde, yol arkadaşlarım, yani ablam ve yeğenim oturacağımız yeri hazırlamışlar. Canım yeğenimin kahvelerimizi yapmasını bekliyoruz bu arada. Çok güzel kahve yapar. Ben fotoğraf çekmeye devam tabii.  Küçük evin üzerindeki ağaç gölgesini görünce de fotoğrafladım hemen. Tablo gibiydi. Bakın. Haklıyım dimi ?

Küçük evin yanındaki, küçük çim alanda, çalıların arkasında saklanan küçük yaban gülünün üzerindeki küçük kırmızı kuşburnuları merak ettim ve küçük fotoğraf makinamla onlara doğru yanaştım. İşte ordalarrrr.

Uzandım ama alamadım. Baktım yanaşamayacağım, bir sonraki ziyarete bıraktım o işi. Tadını seviyorum,tüylerini pek sevmesemde. 

İşte bir başka kırmızı. Mahonya çalısının sadece tek bir yaprağı kızarmış. Ama öyle böyle bir kırmızı değil. 

Bir başka kırmızı daha. Tam da kahvemi içmek üzere oturduğum yerden görüş alanıma giriverdi. Çamların arasından bana göz kırptı. E çektim tabii hemen fotoğrafını.

Evetttt, taze elden taze pişmiş bol köpüklü kahveler hazır. Ben de elma ağacının altındaki yerimi aldım. Sohbet başlasın.

Hımmm, mevzu derin, sohbet uzun. Kahve harika, doğanın sessizliği nefis. Bizim sesimiz ise, birbirimize bağlılığımızı ve sevgimizi yansıtıyor. Daha ne olsun. 

Arada yaprakların arasından gökyüzüne dikiyorum gözümü. Bir jet geçiyor . Jet olduğunu nereden mi biliyorum. Çocuktum, meraklıydım. Babama sormuştum uçakların arkasındaki o beyaz bulutun  neden olduğunu, bilmem doğru bilmem yanlıştı verdiği cevap ama ben inanmıştım. "Jetler bırakır arkasında o beyazlığı, normal uçaklarda olmaz o "demişti bana. Ben de öylece kabul ettim bu bilgiyi. 

               Yakınlaştırdım görüntüyü, bastım deklanşöre. Uçmak istedim. Dönmesem de olurdu.

Fallar kapandı, fallar soğudu bu arada. Herkes kendi falına baktı. Ne çıktı bilmiyorum yeğenimin fincanında ama derin derin bakıyordu.

Hava nasılda sıcak. Gökyüzünde de hiç bulut yoktu. Bu yeşile bu mavi fon çok yakışıyor. Yine fotoğrafladım. Bin kere de fotoğraflarım , seviyorum bu kompozisyonu.

Pek net çıkmamış ama minik kavağada sarı liralar asılmaya başlamış. Tanrının altınları  bunlar. Bu sene toplamayacağım. Kalsın öylece....

                     Dönüş zamanı yaklaştı. Toparlanmak gerek ama benim gözüm hala çiçeklerde.

Petunyalar ölecek gibiydi. Havalar serinleyince bir toparladılar kendilerini. Şahaneler. Hangi rengi çekeceğimi bilemedim. Mor-beyaz da karar kıldım.

Bol bol güneşlendim. Evet ısındım güneşle. Ruhumda ısındı ve aydınlandı .Rahatladım her bakımdan. Gölgeler hala oynaşıyordu orda burda ama eve dönme vaktiydi artık. 

                                                                         Bu güller sizin için.

            Dönerken yol boyu şükrettim Tanrıya. Bir kez daha. Her şey için teşekkür ederim Tanrım.