Her bir çiçeğe, her bir böceğe daha bir farklı bakıyorum. Dikkatlice izliyorum doğadaki o tatlı yenilenmeyi. Dil dursa tende can durmuyor. Atasım var kendimi yeşillerin içine. Yazsam olmuyor, yeterince ifade edemiyorum içimdekileri, yazmasam olmaz. Şikayetim var. Var da, kime ne diyeyim hakim bey. Gönlümün taştığını, kime nasıl anlatayım. Bırakıp gidememek var işin içinde, yasaklarım var. Ama fikrim fena halde firarda, tutamıyorum. Kaçıp kaçıp dağlara gidiyor, ovalara gidiyor, dereler, göller geçiyor. Kır çiçekleri topluyor. Kuzuları seviyor. Hoplayıp zıplıyorum yeşillerde.Sonunda yoruluyor ve duruluyorum. Ve bir şarkı fısıldıyorum kulağına,gün batarken.
Ne güzel anlatmışsın.... Diline eline sağlık. Okurken Heidi nin o dağlarda dans ederek neşe içinde koşuşturmacası geldi aklıma. Sanki bu haller hep çocuklara yakışırmış gibi büyüyünce daha bir ciddi oluyoruz nedense. Coşkular bile hep içimizde bastırılıyor galiba.
YanıtlaSilbende bayılıyorum bahar çiçeklerine..
YanıtlaSilBahar herşeyiyle güzel Mehtap. :)
YanıtlaSilLila, içimizdeki çocuk bi dışarı çıkıverse çok güzel olacak ama olamıyor işte :))
YanıtlaSil