Özledim, özenle baktığım, çapaladığım, suladığım güllerimi özledim. Güneşin henüz ısınmaya başladığı sabah saatlerinde çimler üzerinde yaptığım kahvaltıları özledim. Çok bağırdıklarında kızsam da hiç durmaksızın cikleyen minik serçelerimi özledim. Kuşların sesleri arasında kalan, havadaki sessizliği özledim. Akşam saatlerindeki dinginliği özledim. Ağaçların altına şezlongumu koyup, aralardan gökyüzünü izlemeyi özledim. Arıların sesini özledim. Ve özledim en çok .......
ben de özledim...
YanıtlaSilTuhaf ama o zamanda bu zamanları özleyebiliyorum :)))
YanıtlaSile böyle yazınca benim için olmayan bu yeri ben dahi özledim:)
YanıtlaSilO hooo, senin yazdıklarında ben ne özlemler yaşıyorum bir bilsen Deli annem. :)
YanıtlaSilBahçe
YanıtlaSilBahçede gülü özledin
Çimen
Çimende kokuyu özledin
Gökyüzü
Gökyüzünde kuşları özledin
Akşam
Akşamda günü özledin
Yanlızlık
Yanlızlıkta yanlızsızlığı özledin
...
Özlem ne acayip bir duygu, yakındayken özlem duyulan şey, insan genelde gelecek zamanı idüşünemiyor, öyle değil mi? Ama özlem, yeni seyler yarattirir, kurabiyelerin gibi misal. ;)
YanıtlaSilBir anlatabilsem asıl özlediğimi .
YanıtlaSilBen kismen de olsa anladim, hepimizde farkli farkli ozlemler. Kavusabilecek yerlerde olmasi bile, umuttur. Digeri cok aci oluyor, huzurlu uykular.
YanıtlaSilSimdi bendeki yorumunu okudum, anlayisin icin sagol. İstanbul'dan Bogaz ruzgari kadar sevgiler;)
YanıtlaSilAsıl sen sağol sevgili euphrates :) Benden de kucak dolusu sevgiler.
YanıtlaSilSanada huzurlu uykular. Allah acı keder göstermesin hiçbirimize.