Sana dün bir tepeden baktım

Çocuk yıllarım. Henüz ilkokuldayım. Daha ne olduğunu bile doğru dürüst anlamıyorum. Evde bir konuşmalar. İstanbul'a yerleşme kararlarını konuşuyor annem ve babam. Ve bir akşam saati, hava kararmış. İstanbul'a gitmek üzere babam paltosunu giydi , kapıya yöneldi. Küçük ellerimle sarıldım. " Gitme babacığım, lütfen Ankara'da kalalım" diye yalvardım. Arkadaşlarımdan, okulumdan ayrılacağımı düşünmek beni çok korkutmuştu.  Gitmedi babam. O günden sonrada çok uzun yıllar İstanbul'u sevmedim. Hayat bir sınav ya, bu sınavda  bana da sorular hep İstanbul'dan çıktı. Bir şekilde hep bu şehirle bağlantım oldu. İstanbul yıllar içinde benden intikamını aldı bir şekilde. Sen misin beni istemeyen ?
Yıllar sonra İstanbul'da bir evimiz  oldu. Ara sıra gidip geldiğimiz. Yavaş yavaş içine çekti beni böylece. İş için gidip gelmelerim oldu sonra. Her gidişimde biraz daha tavladı beni.  Ama bu da yetmedi intikam için. Tüm sevdiklerimi bir bir kopardı aldı benden. Kendine sakladı. Çeşitli vesilelerle en iyi dostlarımı oradan edinmeme sebep oldu. Aklımı onda bıraktı. Can akrabalarımı topladı bir bir. Hasretimi artırdı.
Ben sevmeye başladım İstanbul'u yavaş yavaş. Nasıl sevmem yürek yarılarım hep oradaydı. Ama ne çok küsmüşse bana, intikamı bunlarla da bitmedi. Şimdilerde kendine de hasret bıraktı beni. Ve son olarak içimde bir his hep bana şunu söylüyor. Deniz kenarı bir yerde vereceğim son nefesimi. Sanırım sonunda tümüyle alacak beni.

Geçen gün bir mail aldım. Açtığımda Seyri İstanbul diye bir sayfayla karşılaştım. İstanbul'u , çeşitli turistik semtlerine  yerleştirilmiş kameralar sayesinde canlı olarak izliyorsunuz. Çok beğendim çokkk. Şimdi sık sık açıp izliyorum özlediğim her şeyini. Yeni bir flört başladı kısacası aramızda. Biliyorum niyetin kötü ama artık ben daha gönüllüyüm bu flörte be İstanbul...

Foto: Füsun T.